BUDDIES respecteert uw privacy en gebruikt daarom alleen cookies die noodzakelijk zijn voor het functioneren van de website.
Klik hier voor meer informatie.
Cookie instellingen
Cookiemelding
BUDDIES respecteert uw privacy en gebruikt daarom alleen cookies die noodzakelijk zijn voor het functioneren van de website.
Klik hier voor meer informatie.
Via Fons de Visser van ZindividU werd ik benaderd voor deze uitdaging van Buddies. Sinds 2010 heb ik een kwaadaardige hersentumor en heb al een behoorlijke hoeveelheid behandelingen gehad en 2 operaties ondergaan . Elke dag waarop ik me goed voel is er een om van te genieten!
Ik houd wel van uitdagingen en onder het mom van ‘je kunt beter spijt hebben van dingen die je gedaan hebt dan van dingen die je niet gedaan hebt’ heb ik me opgegeven voor een tandemsprong. En daar heb ik geen seconde spijt van gehad!! Fantastisch!!! Ik heb zeker nog een aantal dagen na de sprong adrenaline in mijn lijf gehad.
Het begon al bij aankomst in het skydive centrum van R’dam. Mijn familie en ik kregen een warm welkom en ik voelde duidelijk de saamhorigheid. Wat een lieve mensen allemaal!!!
Na de instructie maakte ik kennis met tandemmaster Raymon. Hij stelde me enorm op mijn gemak, ik heb geen angst gevoeld, alleen maar kunnen genieten. Zelfs nog even mogen sturen en omgeving R’dam goed kunnen zien. De landing verliep vlekkeloos.
De film en foto's kijk ik geregeld terug, echt heel gaaf!!
Graag wil ik iedereen van team Buddies, Fons en natuurlijk Raymon bedanken voor deze onvergetelijke dag!!!!
Simone Lardenoije, 39 jaar
Ik ben Harry Warger 54 jaar en heb Bullbaire ALS . Mijn vrouw zag op Facebook de uitnodiging voorbijkomen en heeft mij opgegeven . Vanaf het moment dat ik het hoorde begon het genieten van de voorpret . Ik vond het vliegen boven Rotterdam al een ervaring op zich , maar werd toen toch een klein beetje zenuwachtig . Dit bleek totaal niet nodig , want wat was het geweldig . Ik voelde mij zo vrij als een vogel en had deze ervaring niet willen missen . De vrije val , het zweven , het uitzicht in 1 woord fantastisch . Luke was echt super en heeft deze sprong voor mij helemaal onvergetelijk gemaakt door mij te laten sturen . Ik kan het iedereen van harte aanbevelen , het is absoluut niet eng en bij het team van buddies ben je in goede handen . Wat een toppers ! Wij genieten nog steeds van deze mooie dag en koesteren de mooie foto's en video . Dank jullie wel allemaal voor deze onvergetelijke dag !
Via Facebook zag ik de uitnodiging langskomen van Buddies voor hun Tussen Hemel en Aarde-dag voor ernstig zieke mensen. Ik heb ALS en probeer zoveel mogelijk te genieten en mooie herinneringen te maken, zolang als mogelijk. Met mijn man Huub heb ik ons opgegeven om deze sprong gezamenlijk te doen.
Eindelijk was het dan zover! Om 9.00 uur werden we in Rotterdam verwacht. We werden hartelijk ontvangen met heerlijke koffie! Daarna was het tijd om de pakken aan te trekken en de instructies door te nemen. Huub werd gekoppeld aan Raymond en ik aan Luke, beter bekend als de Aussie.
Met het busje naar het vliegtuigje! We moesten nog een half uurtje wachten voordat we toestemming kregen om op te stijgen. De sfeer was lekker ontspannen. De Buddies straalden rust en professionaliteit uit! Veilig gevoel! De vlucht met het vliegtuigje was al geweldig. Wat een mooi uitzicht en wat hebben we het getroffen met het weer.
En toen was het tijd om vastgemaakt te worden aan je buddie. Bijna was het zover. Bril op en toen ging de deur open en was het moment daar. Even voelde ik een spanning, maar het ging allemaal zo snel. Daar zit je dan op de rand van het vliegtuig en kijk je de diepte in! Wauw!!!! Luke duwde mijn hoofd naar achteren en daar gingen we. 40 seconden vrije val. Wat een onwijs gaaf gevoel van vrijheid en wat een adrenaline gierde er door mijn lijf. Zo door de lucht vliegen. Zoveel indrukken!
En toen was het tijd om de parachute te openen. En werd het heel stil om ons heen en kon ik prachtig van het uitzicht genieten. Ik mocht zelfs nog even sturen. Inmiddels kwam de landingsplaats in zicht en zag ik onze dierbaren naar boven turen om een glimp van ons op te vangen. Allemaal zo blij dat we weer veilig met onze voeten op de grond stonden.
De landing ging goed en dan is het voorbij! Inmiddels waren Huub en Raymond ook geland en kwam hij naar mij toe! Ja en toen moest de spanning er even uit. Daar kwamen de traantjes. En het besef wat ik net had meegemaakt… Fantastisch!
Ik wil het team van Buddies heel hartelijk bedanken voor deze onvergetelijke dag! Het is zo mooi te ervaren dat alle teamleden zo vol passie, gedreven en zorgzaam deze dag dragen. En ik geniet nog na van de video en de mooie foto's! Het was een dag met een gouden randje!
Thanks!
En als de ALS het toelaat zou ik in september weer graag van de partij zijn. Om nog een keer tussen hemel en aarde te zweven! Samen met mijn lieve Huub.
Ria Peels heeft ALS
Hallo Ans, en natuurlijk ook de andere teamleden,
Nu ruim een week verder, terugkijkend op een prachtige ervaring, unieke kans zoals Rowdy het zei. Fantastisch dat jullie er zijn om op deze manier mooie wensen en dromen in vervulling laten gaan. Hopelijk zijn wij er 8 september ook weer bij.
Voor jullie veel succes met deze mooie organisatie, en de hartelijke groeten aan allen.
Met vriendelijke groet,
Rob, Yvonne en Rowdy Monster
Hellevoetsluis
Hallo allemaal, ik ben Isolde ben 61 jaar en heb ALS . Via Aad Ottervanger die mij foto’s liet zien van zijn sprong ben ik na gaan denken. Ik heb last van hoogtevrees dus dacht das niks voor mij. Maar ik hoorde dat je daar geen last van hebt in de lucht, dus heb ik mij toch opgegeven voor het skydiven.
Ik was erg zenuwachtig, maar toen ik daar zat werd ik zo rustig. Het weer was perfect, mijn familie was erbij. Mooi!
Ik werd gekoppeld aan Sjon, een topkerel, lekker rustig. En toen omhoog… Ik vond de vlucht al zo mooi. Wij waren de eerste die sprongen. Wauw wat een gevoel van vrijheid! Zoveel te zien. Ik bleef maar lachen, zo mooi.
Toen we verder naar beneden daalden zag ik op de grond allemaal dierbare mensen staan. Zoë wilde graag knuffelen met oma. Ik ben dankbaar voor deze onvergetelijke dag en alle lieve mensen van Buddies, de cameraman, echt iedereen.
Ik hoop dat ik nog een keer kan springen, want jemig, wat was dit geweldig.
Iedereen hartelijk bedankt voor deze ervaring.
Isolde heeft ALS
We hebben er naar uitgekeken en eindelijk is het dan zover: zondag, 6 november 2016, Indoor Skydiven in Roosendaal, op herhaalde persoonlijke uitnodiging van de altijd enthousiaste, witgekrulde ambassadeur van de stichting Buddies.
Buiten is het nat en koud, maar binnen is de ontvangst door de aardige mensen van Stichting Buddies hartelijk en warm.
We zijn met vijven: eentje in de rolstoel en niet minder dan vier dames als begeleiding!
Even praten met andere dappere divers onder het genot van een lekker drankje met soesjes en daarna wordt het tijd om te gaan omkleden in een passende outfit en het in ontvangst nemen van de bijbehorende bril en de helm.
Na het bekijken van een korte instructiefilm en het aanhoren van een deskundige mondelinge toelichting door het team van Indoor Skydive Roosendaal doen we de oordopjes in en gaan op weg naar de verticale windtunnel: spannend en benieuwd naar de dingen die komen gaan.
Gelukkig staan de sterke mannen van Stichting Ambulance Wens al klaar om onze rolstoeler richting de tunnel te transporteren, want zonder hen zou het niet zijn gelukt om op de plaats van de duik te komen.
Aangekomen bij de tunnel is het geluid van de wind oorverdovend en elkaar verstaan is dus bijna onmogelijk.
Met handgebaren wensen we elkaar succes en gaan één voor één de tunnel in voor de eerste ronde van 90 seconden skydiven.
Het gevoel van vliegen als een vrije vogel door de lucht: voor iedereen een fantastische ervaring en dat is duidelijk te zien aan de vele lachende gezichten.
Daarna volgt de tweede ronde en hebben we al meer een idee van wat er op ons afkomt.
Veel te snel gaat de tijd en na afloop kletsen we nog gezellig met de andere deelnemers, wisselen mooie ervaringen uit, maken wat grapjes samen met de eerder genoemde ambassadeur, en nemen dan afscheid van elkaar.
We hebben ons heerlijk geamuseerd en kijken terug op een geslaagde dag met een unieke belevenis!
En volgend jaar in mei een duo-sprong uit een vliegtuig op kilometers hoogte?
Daar moet toch nog wel een aantal nachtjes over worden geslapen.
Piet Vromans onder begeleiding van Jacqueline, Stephie, Chloë en Jill
Piet heeft PLS
Hallo mijn naam is Frank van der Wielen, ik ben 56 jaar en helaas opgezadeld met de ongeneeslijke en onbehandelbare spier/zenuwziekte ALS. Door deze ziekte ben ik inmiddels volledig invalide en daardoor gebonden aan mijn cabrio, elektrische rolstoel, welke voorzien is van permanente beademings-ondersteuning. Door tussenkomst van Ineke Zaal van Stichting ALS Nederland kwam ik afgelopen juli in contact met Ans van de Moosdijk-Koetsenruijter van Stichting Buddies. Aan mij werd de vraag gesteld of ik op 9 september mee zou willen doen aan de “Tussen Hemel en Aarde dag”. Over deze vraag hoefde ik géén seconde na te denken want dit leek mij werkelijk een te waanzinnige en te gekke uitdaging om dit nog eenmaal te mogen meemaken. De inschrijving werd per ommegaande geregeld, en het wachten was op 9 september.
Op 9 september reis ik samen in onze pausmobiel met mijn vrouw, broer en moeder af naar Skydive Rotterdam, waar wij om 13.00 uur verwacht worden. Bij aankomst krijgen wij koffie aangeboden en wordt ons uitgelegd hoe de middag verlopen zal. Om plusminus 13.30 uur komt het bericht dat Schiphol het luchtruim boven Rotterdam heeft dichtgegooid en dat er niet meer gevlogen mag worden totdat Schiphol het luchtruim weer openstelt. Gelukkig zijn wij als ALS-patiënt bekend met wachttijden.
Gezellig
De wachttijd hier verschilt echter duidelijk met de andere ons bekende wachttijden, want in de ruimte van Skydive Rotterdam is het gezellig vertoeven onder het genot van de aangeboden drink- en etenswaar.
En dan komt het verlossende bericht van Schiphol, er mag weer gevlogen worden. Alles wordt in het werk gesteld om de geplande filmopnames van SBS6, die een aantal ongeneeslijk zieke mensen volgt door te kunnen laten gaan, hetgeen gelukkig ook lukt. Na de opnames van SBS6 is het de beurt aan de deelnemers van lichting 13.00 uur.
De daadwerkelijke voorbereidingen voor onze sprong gaat om plusminus halfzes echt beginnen. Ik word met behulp van een aantal mensen in de skydive-overall en het bijbehorende tuigje gesjord. Hierna wordt er uitleg gegeven van hetgeen er gaat gebeuren en wat er van je verwacht wordt tijdens de sprong.
De spanning bij de organisatie en dus ook bij ons is te snijden omdat Schiphol heeft medegedeeld dat om zes uur het luchtruim boven Rotterdam wederom dicht gaat. Dit betekent dat wij vóór zes uur moeten vliegen. In sneltreinvaart, of is het hier in straaljagervaart, worden we in de auto’s gedropt en vertrekken we naar het vliegtuig op het vliegveld. Iedereen wordt na een laatste check in het vliegtuig geholpen en in de juiste springpositie geplaatst.
Iets voor zessen stijgen wij op om aan onze sprong “Tussen Hemel en Aarde” te beginnen. Het vliegtuig stijgt naar een hoogte van ruim 10.000 voet en met het stijgen van het vliegtuig stijgt ook de adrenaline van de deelnemers naar grote hoogte. De riemen van onze tuigjes worden vastgekoppeld aan de skydive-vlieger en we zetten onze brillen op. Alles is klaar en de deur van het vliegtuig gaat open.
Adrenaline
Aan mij de eer om als eerste naar buiten te gaan. Zittend op de rand van de deur kijk ik naar beneden en ik krijg een onbeschrijfelijke kick. De adrenaline giert door mijn lijf, ik ben er klaar voor. We springen en dan vallen we plusminus 1500 meter in vrije val naar beneden met een snelheid van om en nabij de 200 kilometer per uur. Ongelooflijk wat een ervaring, wat een kick, plusminus 40 seconden letterlijk een waanzinnig en onbeschrijflijk genot op grote hoogte.
En dan gaat de parachute open en dalen/vliegen we in een rustig tempo de resterende afstand naar de aarde toe. Tijdens de afdaling is het intens genieten van de vrijheid, de stilte en het geweldige uitzicht boven Rotterdam en omgeving. Ik begrijp nu ook de letterlijke betekenis van de uitdrukking “Voel je zo vrij als een vogel”.
Dan komt het laatste en moeilijkste stuk van de sprong: de landing. Ik hang door onder andere het uitvallen van mijn spierkracht in de benen als een majorettepop aan mijn tandemmaster Luke. Mijn benen kan ik niet meer optrekken, ze hangen slap naar beneden toe gericht hetgeen niet bevorderlijk is voor een goede en gezonde landing. Tandemmaster Luke steekt zijn benen door mijn benen heen en beurt deze op, hetgeen betekend dat hij niet meer meelopend kan landen. We landen dus ongelooflijk letterlijk op het achterwerk van Luke.
Ongelooflijk wat heeft deze man een prestatie geleverd. Na de landing worden er op het landingsveld met familie, vrienden en medewerkers van de Buddies foto’s geschoten, emoties en ervaringen uitgewisseld en dan gaan we met de auto’s weer terug naar het vertrekpunt Skydive Rotterdam. Hier aangekomen worden we ontdaan van de skydive-kleding, drinken we iets tijdens het bekijken de gemaakte foto’s en gaan daarna huiswaarts.
De “Tussen Hemel en Aarde dag” heeft mij lichamelijk en geestelijk veel energie gekost, maar het heeft mij zéér vele malen meer energie opgeleverd. Het was hartverwarmend en emotioneel om te zien en te ervaren met hoeveel liefde, passie, warmte en gedrevenheid alle medewerkers van deze dag zich hebben ingezet om voor ongeneeslijk zieken deze sprong mogelijk te maken. Stichting Buddies, Skydive Rotterdam en alle anderen die dit mogelijk gemaakt hebben zéér hartelijk bedankt namens mijn vrouw, mijn familie en mijzelf voor deze onvergetelijke en geweldige dag van zéér grote klasse.
Frank van der Wielen heeft ALS
In juli dit jaar had een bijzondere en goede vriend van mij contact met mijn vrouw. Of ze dacht dat ik het zou zien zitten om een parachutesprong te maken? Mijn vrouw reageerde met de mededeling dat ik net uit een kabelbaan stapte en last had van hoogtevrees. Op 31 juli was ik jarig. Ik ontving een kaart van deze vriend met daarop de mededeling dat ik me de komende periode maar een keer moest laten verrassen. Zijn zoontje van 5 vertelde me heel spontaan dat zijn papa zou gaan parachutespringen. Er begon me iets te dagen.
De weken na mijn verjaardag stonden onder andere in het teken van de verdere achteruitgang van de gezondheid van mijn goede vriend. We hebben elkaar 2 jaar geleden ontmoet. De ziekte (kanker) bracht ons samen en dat is uitgegroeid in een bijzonder mooie vriendschap. We zijn geen lotgenoten meer, maar vooral vrienden. Met mij gaat het goed, maar met mijn vriend helaas een stuk minder.
Op dinsdag 30 augustus ging ik vanuit mijn werk bij hem op bezoek. Hij had een verrassing voor me. Als ik wilde, mocht ik vrijdag 9 september een tandemsprong gaan maken. Hij kon helaas niet mee en moest voor behandeling naar New York. Ik opperde nog het idee om op een later moment samen te gaan. Maar hij zei "pak je moment". En dat heb ik gedaan! De ervaring heeft mij geleerd dat je niets moet uitstellen tot later.
Hartelijkheid en warmte
Op vrijdagochtend 9 september rijden mijn vrouw en ik richting Rotterdam het avontuur tegemoet. Tegen 11 uur arriveren we bij Skydive Rotterdam waar we zeer hartelijk worden ontvangen door de leden van Buddies. We maken tevens kennis met de anderen die een sprong gaan maken. Wat me opvalt is de hartelijkheid en warmte die iedereen uitstraalt. We gaan er een leuke dag van maken!
Na een bakkie koffie is het tijd voor het passen van een overal. We hebben geluk, het is mooi weer. Ik kan mijn korte broek en t-shirt onder de overal aanhouden. De leden van Buddies die al eerder die ochtend een sprong hebben gemaakt, zeggen dat het ook "boven" voldoende warm is. Daarna krijgen we instructies hoe te handelen als we eenmaal in de lucht zijn en op het punt staan de sprong te gaan maken.
Dan is het tijd om mijn vrouw een kus te geven, afscheid te nemen en met een shuttlebus richting douane te gaan. Mijn vrouw rijdt met het team van Buddies mee richting de dropzone in Rhoon.
Bij de douane is het wachten en maak ik kennis met Leon. Hij is mijn buddie voor vandaag. Hem moet ik vertrouwen dat we weer veilig zullen landen. We kletsen wat met de anderen en de eerste voorbereidingen worden getroffen. Dan mogen we doorlopen richting vliegtuig(je). Een voor een klimmen we in het vliegtuig op volgorde van springen. We zijn met drie tandems en drie cameramensen die met ons mee springen. Je merkt direct dat je met zeer ervaren mensen op pad bent. Dat geeft een vertrouwd gevoel. Toch voel je ook de spanning van het onbekende...
Dan is het opstijgen vanaf vliegveld Zestienhoven en is er (wat mij betreft) geen weg meer terug. Met het toenemen van de hoogte, stijgt ook de spanning bij me. We zitten op 3000 ft, 6000 ft, 9000 ft. Ik geniet van het uitzicht en voel de adrenaline. Dan komt het sein dat we over twee minuten springen. De brillen gaan op. Nog één minuut en de deur van het vliegtuig gaat open. De anderen gaan eerst. Bij mij overheerst het gevoel van extase, spanning, adrenaline. Ik ga dit "gewoon doen"! Aan de andere kant hoor ik ook een klein stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat het spannend is.
Machtig
Als ik nu mijn ogen sluit, voel ik nog steeds het gevoel wat ik had toen ik uit het vliegtuig sprong. Met een snelheid van ca 200 km per uur gaan we op de aarde af. De wereld ligt letterlijk onder je voeten. Wat een ongelooflijk machtig gevoel is dit!
Binnen een minuut gaat de parachute open en worden we met een flinke ruk geremd in snelheid. Wat volgt is een prachtig vergezicht richting kust, Den Haag, Hoek van Holland, Rotterdam en havengebied. Ik merk wel dat mijn lichaam hieraan moet wennen. Het laatste deel richting landing word ik wat misselijk en ben ik blij als ik veilig voet aan de grond heb. Ik heb het gedaan! Zowel Ary (cameraman) als Leon komen direct bij me om me te feliciteren. Ik moet even bijkomen...
Dat bijkomen lukt aardig. Na het nemen van foto's gaan we met de shuttlebus terug richting Rotterdam. Ik zit voorin naast Ans, de oprichtster van Buddies. Ze vertelt mij de reden van de oprichting van Buddies. Dat maakt indruk, merk ik. Ook is er een groot besef van het mooie werk, wat deze club van mensen doet voor anderen.
Bij terugkomst in het clubhuis kopen mijn vrouw en ik het boek wat Louis, de overleden echtgenoot van Ans, heeft geschreven. Met Leon deel ik mijn mailadres voor de foto's en Ary gaat aan de slag met het filmmateriaal dat hij heeft gemaakt. Ik krijg een prachtige dvd mee, waarop ik mijn sprong later dat weekend nog vele malen beleef.
Na een warm afscheid gaan mijn vrouw en ik met een fantastisch gevoel richting huis. Deze dag was in vele opzichten onvergetelijk.
Mathieu Goedhart heeft prostaatkanker
